Al een paar keer heb ik de vraag gekregen hoe het kan dat ik lichamelijke klachten blijf hebben terwijl er lichamelijk niets met me aan de hand is. De reden is eigenlijk eenvoudig: de onrust en spanning in mijn lichaam zorgen ervoor dat ik niet meer rustig vanuit mijn onderbuik adem, maar juist vanuit mijn borst. Hierdoor kom ik in ademnood, krijg ik spierpijn door het samentrekken van spieren en wordt de spanning en onrust versterkt.
Je kunt mijn situatie een beetje vergelijken met het volgende: stel je maar eens voor dat je over straat loopt en plotseling door iemand bedreigd wordt met een pistool. Je hersens geven dan onmiddellijk een signaal aan je lichaam af: je wordt bang en gaat sneller en oppervlakkiger ademen. Gelukkig ziet een voorbijganger wat er gebeurd en de politie is snel ter plaatse. De aanvaller wordt gepakt en je bent weer veilig. De gevoelens van angst zullen dan (hopelijk) snel weer zakken, en je ademhaling wordt weer rustiger.
In mijn situatie zijn de onrust en angst niet veroorzaakt door iemand met een pistool, maar door de hyperventilatieaanval van afgelopen mei. Hierdoor is ook mijn ademhaling verstoord geraakt. Maar hoewel de onrust en angstgevoelens bij mij inmiddels een stuk minder zijn, geven mijn hersens nog steeds het signaal af dat ik oppervlakkig en vanuit mijn borst moet ademen omdat er anders ‘gevaar’ heerst. Ik moet dus heel erg tegennatuurlijk reageren en ondanks die ‘waarschuwing’ van mijn hersens toch proberen om normaal te ademen. En dat is hard werken (het lukt ook nog lang niet altijd), het is echt verdomde moeilijk om waarschuwingen van je eigen lichaam te negeren…
Gelukkig heb ik wel het idee dat ik op de goede weg ben. Ik werk weer hele dagen, ben voorzichtig aan het sporten geslagen en heb minder last van onrust. Dat is in ieder geval alvast iets!
vrijdag 20 augustus 2010
donderdag 12 augustus 2010
Oorzaak en gevolg
Eergisteren mocht ik weer op audiëntie komen bij de bedrijfsarts in Holten. In de praktijk kwam het er op neer dat ik 280 kilometer moest rijden, om kort aan deze meneer toe te lichten hoe het er met me voorstond, om daarna te vernemen dat ik vanaf maandag 16 augustus weer 100% aanwezig verwacht wordt op kantoor. Zo niet, dan wordt het een verhaal waar ook UWV een rol in gaat spelen. Ik hoef nog niet 100% mee te draaien, maar ik moet wel aanwezig zijn.
Gisteren de vervolgafspraak bij Frank (mijn psycholoog). We zijn op zoek gegaan naar de oorzaak van mijn klachten, want als de oorzaak niet bekend is kun je ook de symptomen niet bestrijden. Zoals een goed psycholoog betaamd heeft hij uiteindelijk mij zoveel mogelijk laten praten. Uiteindelijk was ik het dan ook die de waarschijnlijke oorzaak van al dit gedoe heb genoemd. In het kort uitgelegd: in mijn karakter zit opgesloten dat ik niet goed kan omgaan met conflictsituaties. Hierdoor probeer ik (zowel bewust als onbewust) deze situaties zoveel mogelijk uit de weg te gaan. Omdat dit uiteraard al een proces van een aantal jaren is, heb ik een aardige bagage aan opgekropte negativiteit opgebouwd.
Hoe ga ik conflictsituaties nu uit de weg? Een bepaalde manier die ik daarvoor heb ‘ontwikkeld’ is dat ik al gauw discussies beëindig door de andere persoon snel gelijk te geven, of weinig tot geen tegengas te geven. Een andere manier die beroepsmatig geldt, is om bij een aanvraag voor een zakenreis niet zoals op mijn kantoor gebruikelijk is een tweetal mogelijkheden te geven, maar daarnaast ook een derde of soms zelfs vierde mogelijkheid te geven. Op deze manier hoop ik te voorkomen dat een klant me aanspreekt op een in zijn of haar ogen eventueel te beperkte offerte (ook al is het volgens onze kantoorafspraak prima in orde).
Dit alles vreet energie, waardoor ik als ik thuis ben, vaak erg moe ben en het niet meer zoek om ontspannende activiteiten te ondernemen. Dit heeft dan weer tot gevolg dat mijn sociale omgeving heel beperkt (geworden) is. En zo kom je dus in een negatieve spiraal terecht, die nog versterkt wordt als je levensstijl niet de meest gezonde is (onregelmatig slapen, niet altijd gezond eten, niet sporten) en als je wat kleine tegenslagen hebt gehad.
Hopelijk kunnen we, nu we de oorzaak van alle ellende hebben vastgesteld, vanaf nu een echt begin maken met het aanpakken van mijn klachten (de angst, de lichamelijke klachten). Zelf moet ik in de tussentijd gaan proberen om anders (= beter) om te gaan met conflictsituaties, en om mijn levensstijl te verbeteren. In dat laatste heb ik een begin gemaakt; samen met pa ga ik trainen voor de City Run in oktober. Je moet ergens beginnen… :)
Gisteren de vervolgafspraak bij Frank (mijn psycholoog). We zijn op zoek gegaan naar de oorzaak van mijn klachten, want als de oorzaak niet bekend is kun je ook de symptomen niet bestrijden. Zoals een goed psycholoog betaamd heeft hij uiteindelijk mij zoveel mogelijk laten praten. Uiteindelijk was ik het dan ook die de waarschijnlijke oorzaak van al dit gedoe heb genoemd. In het kort uitgelegd: in mijn karakter zit opgesloten dat ik niet goed kan omgaan met conflictsituaties. Hierdoor probeer ik (zowel bewust als onbewust) deze situaties zoveel mogelijk uit de weg te gaan. Omdat dit uiteraard al een proces van een aantal jaren is, heb ik een aardige bagage aan opgekropte negativiteit opgebouwd.
Hoe ga ik conflictsituaties nu uit de weg? Een bepaalde manier die ik daarvoor heb ‘ontwikkeld’ is dat ik al gauw discussies beëindig door de andere persoon snel gelijk te geven, of weinig tot geen tegengas te geven. Een andere manier die beroepsmatig geldt, is om bij een aanvraag voor een zakenreis niet zoals op mijn kantoor gebruikelijk is een tweetal mogelijkheden te geven, maar daarnaast ook een derde of soms zelfs vierde mogelijkheid te geven. Op deze manier hoop ik te voorkomen dat een klant me aanspreekt op een in zijn of haar ogen eventueel te beperkte offerte (ook al is het volgens onze kantoorafspraak prima in orde).
Dit alles vreet energie, waardoor ik als ik thuis ben, vaak erg moe ben en het niet meer zoek om ontspannende activiteiten te ondernemen. Dit heeft dan weer tot gevolg dat mijn sociale omgeving heel beperkt (geworden) is. En zo kom je dus in een negatieve spiraal terecht, die nog versterkt wordt als je levensstijl niet de meest gezonde is (onregelmatig slapen, niet altijd gezond eten, niet sporten) en als je wat kleine tegenslagen hebt gehad.
Hopelijk kunnen we, nu we de oorzaak van alle ellende hebben vastgesteld, vanaf nu een echt begin maken met het aanpakken van mijn klachten (de angst, de lichamelijke klachten). Zelf moet ik in de tussentijd gaan proberen om anders (= beter) om te gaan met conflictsituaties, en om mijn levensstijl te verbeteren. In dat laatste heb ik een begin gemaakt; samen met pa ga ik trainen voor de City Run in oktober. Je moet ergens beginnen… :)
woensdag 4 augustus 2010
Mijn psycholoog Frank is weer terug van drie weken vakantie in Toscane, dus afgelopen maandag was ik dan eindelijk weer welkom voor (wat mij betreft) het echte begin van mijn behandeling. Ik wilde op de fiets gaan (ongeveer een half uurtje rijden), maar het weer was dusdanig slecht dat ik uiteindelijk door mijn vader ben weggebracht. Over het gesprek zelf kan ik vrij positief zijn. Omdat ik (vaste prik tegenwoordig) vrij gespannen was heeft Frank samen met mij enkele oefeningen gedaan om me wat rustiger te krijgen. Zo deed hij de deur open zodat er wat frisse lucht binnen kon komen, en liet hij me staan met mijn ogen dicht om me wat steviger in mijn schoenen te voelen. Dit hielp vrij redelijk moet ik zeggen.
En om er dan eindelijk ook een echt etiket op te kunnen plakken; ik heb last van een compulsieve angststoornis (waarschijnlijk ontwikkeld na die hyperventilatieaanval in mei. Hierdoor ben ik dus constant bedacht op elk signaal dat ik in mijn bovenlichaam voel, hoe klein ook. Gevolg is dat ik dit direct uitvergroot, waardoor ik nog angstiger en meer gespannen wordt dan ik al was. Je kunt je misschien voorstellen dat dit bij pijn in de hartstreek bij mij direct alle alarmbellen laat rinkelen, ook al is uit onderzoeken gebleken dat er niets lichamelijks aan de hand is. Die pijn is ook een gevolg van diezelfde angst dat er toch iets aan de hand is, en zo kom je dan dus in een vicieus cirkeltje terecht. Resultaat is dat ik mezelf helemaal gek maak, en dus nog altijd niet echt aan het herstellen ben.
Daar komt nog bij dat ik blijkbaar nu ook last heb van (chronische) hyperventilatie; omdat ik namelijk die druk op mijn borst voel, haal ik regelmatig een hele diepe teug adem door mijn mond om extra lucht binnen te krijgen. En dat moet ik juist niet doen, ik moet weer leren op een goede manier te ademen (in door de neus, uit door de mond).
Hoe dan ook, na afloop van het gesprek ging ik met een positief gevoel weg. Ik had op dat moment echt het idee dat ik een stap voorwaarts gemaakt had. Later op die maandag heb ik nog mijn nieuwe auto opgehaald; ook heel fijn om weer mobiel te zijn en niet te afhankelijk van de mensen om je heen.
Het is dan weer zo jammer dat ik dinsdag direct weer een gigantische terugslag heb gehad. ’s Nachts een keer wakker geweest (rond half 5) met pijn en onrust. Later ben ik wel weer in slaap gevallen, maar bij het opstaan zaten de negatieve gedachtes weer meteen in mijn hoofd. Ik werk nog halve dagen, en op het werk kon ik het nog redelijk volhouden. ’s Middags thuis werd de onrust echter steeds groter; steken op mijn borst en geen moment kunnen stilzitten. Aan het einde van de middag werd ik opgebeld door Bauke, die net terug was van een vakantie in Noorwegen. Bij hem heb ik even mijn hart kunnen luchten, en mijn frustraties eruit kunnen gooien. Dat deed me redelijk goed, tijdens en kort na dat gesprek was de onrust en de pijn een stukje minder. Later kwamen ze weer terug, en ik stapte dan ook niet lekker mijn bed in. Desondanks ben ik redelijk vlug in slaap gevallen, hopelijk gaat het vandaag weer beter. Ik ben er nog lang niet…
En om er dan eindelijk ook een echt etiket op te kunnen plakken; ik heb last van een compulsieve angststoornis (waarschijnlijk ontwikkeld na die hyperventilatieaanval in mei. Hierdoor ben ik dus constant bedacht op elk signaal dat ik in mijn bovenlichaam voel, hoe klein ook. Gevolg is dat ik dit direct uitvergroot, waardoor ik nog angstiger en meer gespannen wordt dan ik al was. Je kunt je misschien voorstellen dat dit bij pijn in de hartstreek bij mij direct alle alarmbellen laat rinkelen, ook al is uit onderzoeken gebleken dat er niets lichamelijks aan de hand is. Die pijn is ook een gevolg van diezelfde angst dat er toch iets aan de hand is, en zo kom je dan dus in een vicieus cirkeltje terecht. Resultaat is dat ik mezelf helemaal gek maak, en dus nog altijd niet echt aan het herstellen ben.
Daar komt nog bij dat ik blijkbaar nu ook last heb van (chronische) hyperventilatie; omdat ik namelijk die druk op mijn borst voel, haal ik regelmatig een hele diepe teug adem door mijn mond om extra lucht binnen te krijgen. En dat moet ik juist niet doen, ik moet weer leren op een goede manier te ademen (in door de neus, uit door de mond).
Hoe dan ook, na afloop van het gesprek ging ik met een positief gevoel weg. Ik had op dat moment echt het idee dat ik een stap voorwaarts gemaakt had. Later op die maandag heb ik nog mijn nieuwe auto opgehaald; ook heel fijn om weer mobiel te zijn en niet te afhankelijk van de mensen om je heen.
Het is dan weer zo jammer dat ik dinsdag direct weer een gigantische terugslag heb gehad. ’s Nachts een keer wakker geweest (rond half 5) met pijn en onrust. Later ben ik wel weer in slaap gevallen, maar bij het opstaan zaten de negatieve gedachtes weer meteen in mijn hoofd. Ik werk nog halve dagen, en op het werk kon ik het nog redelijk volhouden. ’s Middags thuis werd de onrust echter steeds groter; steken op mijn borst en geen moment kunnen stilzitten. Aan het einde van de middag werd ik opgebeld door Bauke, die net terug was van een vakantie in Noorwegen. Bij hem heb ik even mijn hart kunnen luchten, en mijn frustraties eruit kunnen gooien. Dat deed me redelijk goed, tijdens en kort na dat gesprek was de onrust en de pijn een stukje minder. Later kwamen ze weer terug, en ik stapte dan ook niet lekker mijn bed in. Desondanks ben ik redelijk vlug in slaap gevallen, hopelijk gaat het vandaag weer beter. Ik ben er nog lang niet…
zondag 1 augustus 2010
Een verloren weekend
En dan is er weer een weekend voorbij. Een weekend waar ik helaas weinig tot niets aan heb gehad. Het begon eigenlijk vrijdag al, toen ik de auto van m'n vader ging terugbrengen (nu ik mijn nieuwe auto nog niet heb, kon ik de zijne zolang lenen). Ik wilde even zijn auto voltanken, maar bij het tankstation kreeg ik tot 2x toe geen benzine na het invoeren van mijn bankpas in de pinautomaat. Uiteindelijk gaven we het maar op.
Toen ik echter 's avonds een bedrag van mijn spaar- naar mijn betaalrekening wilde overmaken met mijn Rabo reader, kreeg ik een kaartfout te zien. Meteen natuurlijk dat rare gedoe bij het tankstation in m'n hoofd gekregen, en omdat ik toch al niet veel kan hebben momenteel ging ik direct over de rooie. Achteraf bleek gewoon dat m'n reader kapot was, en er met mijn kaart niets aan de hand was, maar het geeft een aardig inkijkje in hoe ik er mentaal momenteel voorsta.
Op zaterdag ben ik het huis niet uit geweest, ik had er noch de puf, noch de moed voor. Ik heb constant een beetje binnen lopen te rommelen; beetje televisie kijken, beetje aan de pc werken, klein beetje opruimen. De zondag (hoewel nog niet helemaal voorbij) was erger. Bij het opstaan voelde ik me al zeer ongemakkelijk, en dit is momenteel eigenlijk nog steeds zo. Ik heb al de hele dag last van een drukkend en benauwend gevoel aan de linkerzijde van mijn borst, en om dit een beetje te verlichten trek ik ontzettend met mijn schouders. Gevolg: spierpijn in m'n gehele bovenlichaam.
Daar komt nog bij dat ik momenteel alleen nog kan slapen als ik op mijn rechterzij lig. Op mijn linkerzij liggen kan ik niet, dan wordt het drukkende gevoel aan die kant te veel voor me, en doe ik geen oog meer dicht. Een echt goede nachtrust is er dus ook niet bij.
Morgen (maandag) kan ik terug naar mijn psycholoog, en kunnen we hopelijk een echte start maken met een herstelproces. Ik hoop het, mijn algehele stemming wordt er niet bepaald beter van als je je 24/24 opgejaagd en rottig voelt.
Omdat het anders wel een heel erg negatief verhaal wordt, wil ik positief afsluiten: via m'n moeder heb ik rustgevende en natuurlijke tabletten gekregen, en zelf heb ik de stap genomen om me in te schrijven voor de City Run. Dit is een onderdeel van de Eindhovense Marathon die medio oktober gehouden wordt. De City Run is gelukkig geen 42, maar slechts 6 kilometer. Ik heb me tot doel gesteld die Run te kunnen uitlopen!
Rest me nog iedereen te bedanken voor de lieve en welgemeende reacties; dank jullie wel allemaal! Dat doet me goed.
Toen ik echter 's avonds een bedrag van mijn spaar- naar mijn betaalrekening wilde overmaken met mijn Rabo reader, kreeg ik een kaartfout te zien. Meteen natuurlijk dat rare gedoe bij het tankstation in m'n hoofd gekregen, en omdat ik toch al niet veel kan hebben momenteel ging ik direct over de rooie. Achteraf bleek gewoon dat m'n reader kapot was, en er met mijn kaart niets aan de hand was, maar het geeft een aardig inkijkje in hoe ik er mentaal momenteel voorsta.
Op zaterdag ben ik het huis niet uit geweest, ik had er noch de puf, noch de moed voor. Ik heb constant een beetje binnen lopen te rommelen; beetje televisie kijken, beetje aan de pc werken, klein beetje opruimen. De zondag (hoewel nog niet helemaal voorbij) was erger. Bij het opstaan voelde ik me al zeer ongemakkelijk, en dit is momenteel eigenlijk nog steeds zo. Ik heb al de hele dag last van een drukkend en benauwend gevoel aan de linkerzijde van mijn borst, en om dit een beetje te verlichten trek ik ontzettend met mijn schouders. Gevolg: spierpijn in m'n gehele bovenlichaam.
Daar komt nog bij dat ik momenteel alleen nog kan slapen als ik op mijn rechterzij lig. Op mijn linkerzij liggen kan ik niet, dan wordt het drukkende gevoel aan die kant te veel voor me, en doe ik geen oog meer dicht. Een echt goede nachtrust is er dus ook niet bij.
Morgen (maandag) kan ik terug naar mijn psycholoog, en kunnen we hopelijk een echte start maken met een herstelproces. Ik hoop het, mijn algehele stemming wordt er niet bepaald beter van als je je 24/24 opgejaagd en rottig voelt.
Omdat het anders wel een heel erg negatief verhaal wordt, wil ik positief afsluiten: via m'n moeder heb ik rustgevende en natuurlijke tabletten gekregen, en zelf heb ik de stap genomen om me in te schrijven voor de City Run. Dit is een onderdeel van de Eindhovense Marathon die medio oktober gehouden wordt. De City Run is gelukkig geen 42, maar slechts 6 kilometer. Ik heb me tot doel gesteld die Run te kunnen uitlopen!
Rest me nog iedereen te bedanken voor de lieve en welgemeende reacties; dank jullie wel allemaal! Dat doet me goed.
dinsdag 27 juli 2010
Uitleg als begin...
Al een tijdje liep ik rond met het idee een blog te maken over mijn huidige gezondheidsproblemen. Of iemand het leest, is voor mij niet eens zo van belang; het gaat er mij om dat ik m'n gedachtes kwijt kan in de hoop zo wat verbetering te krijgen in mijn situatie.
Voor degenen die niet weten wat er momenteel bij mij speelt: ongeveer twee maanden geleden kreeg ik wat last van pijn op mijn borst. Ik ben hiervoor naar de huisarts gegaan, maar die constateerde eigenlijk dat er niets aan de hand was. Ongeveer een week later heb ik op mijn werk een paniekaanval gekregen; mijn baas heeft me naar de 1e hulp gebracht omdat ik hevig begon te hyperventileren. Ik ben in het ziekenhuis in Veghel aan allerlei apparaten gelegd; er is een hartfilmpje gemaakt, m'n longen zijn nagekeken en er is bloed afgenomen. Net als de huisarts kon men ook hier niets lichamelijks constateren, en ik mocht dan ook naar huis. Later ben ik ook in Eindhoven nog een keer onderzocht, en ook deze keer luidde het oordeel: lichamelijk alles in orde.
Sinds die tijd sukkel ik door met de volgende klachten: pijn op de borst en in mijn schouders; spierpijn in armen en benen (dit laatste komt omdat ik verschrikkelijk onrustig ben, en geen seconde stil kan zitten; dit uit zich in het heen en weer bewegen van mijn benen); af en toe duizelig; slaaptekort en dus vermoeidheid.
Omdat er dus blijkbaar niets lichamelijks aan de hand is, moet het ergens anders liggen. En dan kom je op het psychologische vlak terecht. Via mijn huisarts heb ik een doorverwijzing gekregen voor een psycholoog, om via hem te proberen erachter te komen waar die spanning vandaan komt, en nog belangrijker: hoe ik er vanaf kom!
Ik ga proberen om op dit blog dit proces een beetje bij te houden; voor mij is het denk ik een aardige therapie, en eventuele lezers begrijpen wellicht waarom ik momenteel zo in mijn schulp gekropen zit.
Voor degenen die niet weten wat er momenteel bij mij speelt: ongeveer twee maanden geleden kreeg ik wat last van pijn op mijn borst. Ik ben hiervoor naar de huisarts gegaan, maar die constateerde eigenlijk dat er niets aan de hand was. Ongeveer een week later heb ik op mijn werk een paniekaanval gekregen; mijn baas heeft me naar de 1e hulp gebracht omdat ik hevig begon te hyperventileren. Ik ben in het ziekenhuis in Veghel aan allerlei apparaten gelegd; er is een hartfilmpje gemaakt, m'n longen zijn nagekeken en er is bloed afgenomen. Net als de huisarts kon men ook hier niets lichamelijks constateren, en ik mocht dan ook naar huis. Later ben ik ook in Eindhoven nog een keer onderzocht, en ook deze keer luidde het oordeel: lichamelijk alles in orde.
Sinds die tijd sukkel ik door met de volgende klachten: pijn op de borst en in mijn schouders; spierpijn in armen en benen (dit laatste komt omdat ik verschrikkelijk onrustig ben, en geen seconde stil kan zitten; dit uit zich in het heen en weer bewegen van mijn benen); af en toe duizelig; slaaptekort en dus vermoeidheid.
Omdat er dus blijkbaar niets lichamelijks aan de hand is, moet het ergens anders liggen. En dan kom je op het psychologische vlak terecht. Via mijn huisarts heb ik een doorverwijzing gekregen voor een psycholoog, om via hem te proberen erachter te komen waar die spanning vandaan komt, en nog belangrijker: hoe ik er vanaf kom!
Ik ga proberen om op dit blog dit proces een beetje bij te houden; voor mij is het denk ik een aardige therapie, en eventuele lezers begrijpen wellicht waarom ik momenteel zo in mijn schulp gekropen zit.
Abonneren op:
Posts (Atom)